Wspomnienia o naszych zmarłych

Pełny ekran lub ESC	Wielkość czcionki Mniejsza– Większa+ 100%100%
Stare wersje przeglądarek Stare wersje przeglądarek

♦ ♦ ♦ Wspomnienia o naszych zmarłych ♦ ♦ ♦

	Ś. P. Tadeusz Samujło 1952 – 2011
Z żalem zawiadamiam, że dzisiaj 30.12.2011 po kilkutygodniowych cierpieniach zmarł mój brat Tadeusz (Dzinek) Samujło, wnuk Ludwika i Marty (z d. Preis) Kotewicz 12 stycznia 2012 roku skończyłby dopiero 60 lat.Ceremonie pogrzebowe rozpoczną się w wtorek 3.01.2012 o godz. 12:55 w kaplicy na Nowym cmentarzu, przy ulicy 30 Stycznia, obok szpitala miejskiego w Tczewie.Pogrążona w smutku rodzina

	Ś. P. Teresa Wilczyńska 1929 – 2011
10 grudnia 2011 zmarła Śp. Teresa Wilczyńska seniorka rodziny Preiss ( córka Preiss Marianny i Pierzchalskiego Bolesława ) wnuczka Preiss Teofila. Pogrzeb w czwartek. Różaniec i Msza Św. 11.45 w Konkatedrze Świętej Trójcy

	Ś. P. Melania Bendig 1915 – 2011
14 lipca 2011 zmarła Śp. Melania Bendig seniorka rodziny Bendig córka Bendig Franciszka i Maćkiewicz Bolesławy ( wnuczka Bendig Leopolda seniora). Została pochowana na cmentarzu parafialnym w Czarże.

	Ś. P. Edward Michałowski 1921 – 2011
Ludzie, których kochamy zostają na zawsze, bo zostawili ślady w naszych sercach. Z głębokim żalem zawiadamiamy, że dnia 31 grudnia 2010 r. odszedł nasz kochany, najlepszy Ojciec śp. inż. Edward Michałowski Msza św. żałobna odprawiona zostanie dnia 7 stycznia 2011 r. o godz. 12.00 w kościele pw. św. Jakuba w Gdańsku-Oliwie. Pogrzeb odbędzie się tego samego dnia o godz. 13.30 na cmentarzu Srebrzysko - nowa kaplica. Pogrążona w smutku rodzina. Drogiemu Edwardowi, w dniu 90-tych Urodzin Anioł zatrzymał czas w pół słowa, kiedy to przeleciało, od kiedy ta siwa głowa? I już zapraszają na wielki bal? Ostatni uśmiech, ostatni walc i to co jeszcze przydarzyć się ma. O dobry Boże, Ty wszystko wiesz. Ty wiesz, że idę powoli gdzieś. I wiesz, co czeka każdego z nas. Ten drugi brzeg, ogniska blask, a przy tym ogniu kompania stara Lucia i Heniek, rosyjska gitara cichutko łka, a my wraz z nią. Nie z żalu jednak, lecz ze wzruszenia, bo życie wszak nie kończy się, ono po prostu tylko się zmienia …

	Ś. P. Andrzej Mamrot 1963 – 2010
16 listopada 2010 zmarł w mając 47 lat Śp. Andrzej Mamrot mąż Bendig Iwony ( córka Bronisława Bendiga i Henryki Poseł ). Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Zbrachlinie.

	Ś. P. Beata Goc 1964 – 2009
30 listopada 2009 r. zmarła Ś.p. Beata Goc córka Renaty Poeplau i Janusza Goca Człowiek nie rozumie Drogi Bożej lecz przez Jezusa Chrystusa wiemy, że mamy ufność w Bogu Taki dzień musi nieuchronnie nadejść w życiu każdego z nas.Dla Beaty przyszedł jednak zbyt wcześnie. Odeszła cicho i bez skargi… Przeżyła 45 lat w cierpieniu, którego źródłem było po prostu życie. Od urodzenia była osobą pozbawioną pełnej sprawności.Po prostu nie miała, jak to się mówi, dobrego startu. Tak bywa.Potem było już tylko gorzej. Im bardziej nieakceptowana w swojej odmienności,tym bardziej bogata w doświadczaniu ludzkiej małoduszności. Musiała walczyć o prawo do bycia sobą.Niestety, walki te kończyły się na ogół porażką. W rezultacie świat Beaty kurczył się coraz bardziej, aż zamknął się na maleńkiej przestrzeni wersalki. To były trudne lata. Coś trzeba było z tym stanem zrobić. Męczyła się Beata, ale męczyli się też jej najbliżsi. Medycyna, jak to zwykle bywa w przypadku nietypowych objawów, nie miała zbyt wiele do zaoferowania. Brutalne interwencje farmakologiczne w celu okiełznywania choroby czyniły prawdziwe spustoszenie w Jej organizmie. W wieku kilkunastu lat musiała zaakceptować wszystko, co z nią robiono, bez prawa do jakiegokolwiek wyboru. Silne dawki leków wywołały nieodwracalne zmiany w organizmie. Do zaburzeń psychicznych doszły ograniczenia fizycznej sprawności. Mijały lata, niedołężność pogłębiała się, w końcu trzeba było usiąść na wózku inwalidzkim. Zależność od innych bardzo Beacie dokuczała. Wierzyła, że rehabilitacja przyniesie upragnione rezultaty. Cóż, kiedy wszystko szło nie tak, jak trzeba. Powolna degradacja fizycznej sprawności powiększała rozmiar cierpienia. Beata była wierzącym człowiekiem. Stawała przed Chrystusem, w prawdzie o sobie i świecie, w jakim przyszło Jej żyć. Nie miała złudzeń, wiedziała prawie wszystko o ludzkiej słabości. O ludzkiej podłości także. Nigdy się nie zbuntowała, nigdy też nie odmówiła Jezusowi dźwigania z Nim Krzyża. Owszem, narzekała na rozmaite dolegliwości. Miała marzenia, pragnęła żyć w normalnym domu. Gdy okazało się, że tym domem miał być DPS, zrezygnowała z walki o swój świat. Akceptowała różne ograniczenia, ale tęskniła za normalnością w tej nienormalności. Gdyby nie ta choroba … Jakim człowiekiem mogła stać się Beata? Miała fenomenalną pamięć. Jak anegdotę opowiadamy sobie historię o kartkach świątecznych. Wszystkie kiedykolwiek otrzymane układała obrazkami do góry i bezbłędnie zgadywała od kogo przyszły. Lubiła też muzykę, szczególnie lat 60-tych. Bez końca mogła słuchać przebojów ABBY. O późniejszych piosenkach mówiła, że są tupeciarskie, chociaż wiernie słuchała rozgłośni Złote Przeboje. Mimo degradacji spowodowanej chorobą wyróżniała Ją jakaś wewnętrzna kultura. Była człowiekiem dyskretnym, któremu można było powierzyć największe sekrety. Była niezwykle wrażliwa na krzywdę. Przy czym umiała pochylić się nad biedą innych ludzi, bez szukania dla siebie próżnej pochwały czy poklasku. Mówiła: tylko mnie nie chwal, bo wiesz, wolę, żeby mnie Pan Bóg pochwalił, a nie ludzie. Wszystko, co miała dzieliła pomiędzy potrzebujących. Jednak największym talentem, który posiadała była umiejętność tworzenia śmiesznych słów i określeń. Często obdarzała nimi różnych ludzi, dowcipnie nazywając ich wady, chociaż nigdy nie robiła tego w sposób raniący. To rzadki talent i nieco staromodny w porównaniu z dosadnością stylu naszych czasów. Dzisiaj żegnamy tego człowieka. Odchodzi w stronę innej rzeczywistości, wierzymy, że spełnią się tam Jej ludzkie pragnienia, bowiem Ten, któremu zaufała, przyrzekł to ludziom w Kazaniu na Górze. To wtedy powiedział o takich, jak Beata – błogosławieni … Zanim jednak odpocznie pozwólmy Jej podziękować znajomym i przyjaciołom, którzy w jakiś sposób byli blisko przez te wszystkie lata: Kochani, bez Was moje życie byłoby nie do zniesienia. To Wam zawdzięczałam poczucie bezpieczeństwa w świecie, który dla mnie był groźny. Strasznie się bałam ludzi, ale dzięki Wam mogłam przełamać ten strach. To nic, że wszystko tak się potoczyło. Miałam Was i zawsze byliście moją radością. O każdym będę pamiętać po tamtej stronie. I będę czekać... Do zobaczenia. Modlitwa Módlmy się za Kościół Święty, który wszyscy tworzymy, niech nasza wiara, nadzieja i miłość ochrania go przed atakami tych, którzy chcą go zniszczyć. Ciebie prosimy … Módlmy się za Ojca Św. Benedykta XVI, który posiada niezwykły dar dotykania prawdy, niech świat otworzy się na jego argumentację. Ciebie prosimy … Módlmy się za kapłanów, którym Jezus powierzył misję głoszenia Dobrej Nowiny, niech Duch św. prowadzi ich na wszystkich drogach do ludzkich serc. Ciebie prosimy … Módlmy się za ś.p. Beatę, której powołaniem było dawać świadectwo o wartości Krzyża, niech owoce Jej życia przyczynią się do nawrócenia nas wszystkich. Ciebie prosimy … Módlmy się za Rodziców i Rodzeństwo ś.p. Beaty, którzy poprzez doświadczenie jej choroby i śmierci otrzymali skarb ukryty w mądrości Krzyża, niech odnajdą dzisiaj pokój serc i siłę do życia w tej prawdzie. Ciebie prosimy .. Módlmy się za Przyjaciół ś.p. Beaty, którzy przez lata Jej choroby udzielali, jakże potrzebnej pomocy, okazywali przy tym pełne zrozumienie i obdarzali dozgonną przyjaźnią, niech Bóg zachowa w pamięci tę szlachetność i wynagradza każde wyświadczone dobro. Ciebie prosimy … Módlmy się za chorych, cierpiących w szpitalach, domach opieki, za tych z którymi dzieliła swój los ś.p. Beata, niech doświadczają radości życia w tajemnicy Krzyża Chrystusa. Ciebie prosimy … Módlmy się za nas samych, byśmy pozostali tak dobrzy dla siebie, jak dobra była dla nas ś.p. Beatka. Ciebie prosimy …

	Ś. P. Eugeniusz Preis 1932 – 2009
13 września 2009 r, zmarł Ś.P. Eugeniusz Preis

	Złotą, wieczorną wódką Pijany, niepijany Płynę wolno, cichutko Śmiesznie z domu wywiany J. Tuwim Ś. P. Wojciech Samujło 1953 – 2007
Mówiliśmy o Nim Wojtek… bo tak naprawdę do końca, mimo upływu lat zachował coś młodzieńczego w sobie. Zawsze lekko nachmurzony, chociaż w głębi duszy bardzo wrażliwy człowiek. 13 czerwca, nad ranem odszedł w stronę Tego, który Jest. Nieubłagana choroba dopadła Go podstępnie i nagle. Kilka dni temu przyjechał z Hamburga do Tczewa. W sobotę obchodził urodziny ukochanego Syna Jakuba. Chciał być z Bliskimi, jakby czuł, że tych chwil może nie być zbyt wiele … A przecież pragnął ich jak najwięcej przeżyć. Kiedy mówił o swojej Rodzinie, zawsze to były dobre słowa. Wyczuwało się, że jest związany "na dobre i na złe" mimo różnych zawirowań. W końcu jednak nie to było ważne, że takie chwile mogły się zdarzyć, lecz ważne było to, co człowiek z tym ostatecznie zrobił. Miał parę talentów, o jakich nigdy nie mówił … Po pierwsze oczarował i zdobył jedną z najpiękniejszych dziewczyn, która została Jego żoną. Po drugie umiał budować. Gdyby zdrowie dopisało, pewnie byłby dzisiaj, przy tym budowlanym "El Dorado", bardzo bogatym człowiekiem. Nie wiem czy posadził drzewo, ale syna zrodził i dom też postawił. Poza tym dał się lubić mocą tego uroku, jaki stwarza życzliwość. Bo był życzliwy, pomagał i dzielił się tym, co trzeba bez specjalnego zadęcia i reklamy. Dlatego miał przyjaciół zarówno w Polsce, jak i tam na obczyźnie, w Hamburgu. Nie dojechał na rodzinny zjazd i nie doczekał następnego. Szkoda, że nie nacieszymy się już sobą, ale dzisiaj to On stawia warunki. Takie jest życie … więc kiedy już zakotwiczy w niebieskiej krainie, niech pozostawi ślad, niech nie zginie. Po tych śladach pójdziemy piechotą do nieba, gdzie spotkamy tam kiedyś każdego, co trzeba… A tymczasem, żegnaj. Nasza modlitwa niech da Ci nadzieję i pokój wieczny.

	"Dobrego człowieka nie może spotkać nic złego przeciwieństwa nie chodzą ze sobą w parze" Seneka Ś. P. Andrzej Pierzchalski 1953 – 2007
Z głębokim żalem przyjęliśmy wiadomość o nagłej śmierci naszego krewnego Andrzeja Pierzchalskiego, syna Tadeusza, wnuka Marianny z domu Preiss. Zmarł o godzinie 3 00 nad ranem w dniu Wszystkich Świętych, w szpitalu w Bytowie na Kaszubach. Miał zaledwie 53 lata. Od pewnego czasy chorował na serce.Przeszedł zawał i z tego powodu odczuwał stałe dolegliwości. Ostatni raz widzieliśmy się na ślubie Marcina Siemińskiego, syna Daszy. Andrzej był dobrym człowiekiem. Niezmiernie rodzinny. Często wpadał do krewnych, jeśli trasa Jego wojaży przebiegała przez nasze miejscowości. Był świetnym kierowcą. Był także zapalonym sportowcem, a później działaczem sportowym. Lubiany za swoją pogodę ducha i serdeczność. Troszczył się o swoją rodzinę i pamiętał o każdym, kto potrzebował pomocy. Szczególnie troskliwie zajmował się swoją Mamą. Lubił wesołe towarzystwo, ale także kochał dzieci. Miał dwie pasje: samochody i grę w karty. Podczas rodzinnego zjazdu w 2004 roku graliśmy w tzw. Baśkę. To był karciany Artysta. Licytował błyskawicznie i na ogół wygrywał. Szczęście sprzyjało Mu w kartach ... Czy w miłości ? Trudno powiedzieć. Zapewne kochał i chciał być kochany. Pozostawił po sobie wdzięczną pamięć życzliwego faceta. Gruby - tak z racji potężnej sylwetki Go nazywaliśmy. Jakże skromnie wyglądała urna w której znalazły wieczny spoczynek Jego prochy. Jednak stając nad mogiłą mieliśmy poczucie, że nie cały umierasz Andrzeju.Jesteśmy tutaj, by pamiętać i modlić się za Ciebie. Ty też pamiętaj i módl się za nami, żeby nasze drogi prowadziły do Boga.